Cohousing

Historia pomysłu

Cechy cohousingu

• partycypacja społeczności - proces planowania, projektowania, organizacji osiedla, a nawet zakup działki może być inicjatywą oddolną i to przyszli mieszkańcy są najważniejszą częścią projektu;
• prywatność i wspólnota - w zespołach cohousingowych istnieją mieszkania zapewniające większość podstawowych pomieszczeń: sypialnię, łazienkę czy kuchnię. Kluczowa jest infrastruktura uzupełniająca, na którą składają się przestrzenie wspólne. W budynkach wielorodzinnych są to np. pralnie, pokoje zabaw, czytelnie czy współdzielone balkony. Ważne są również przestrzenie wspólne znajdujące się na zewnątrz – place zabaw, miejsca na grilla i inne. Sprzyjają one nie tylko zacieśnianiu kontaktów sąsiedzkich, ale również kontroli sąsiedzkiej. Ścisła społeczność, pełna zaufania to także większe poczucie bezpieczeństwa;
• zarządzanie - mieszkańcy zarządzają cohousingiem demokratycznie, zazwyczaj podejmując decyzje na spotkaniach wspólnoty. Tworzą grupy robocze, które w danym okresie są odpowiedzialne za poszczególne czynności domowe. Każda wspólnota ustala między swoimi mieszkańcami, w jaki sposób ma wyglądać dbałość o cohousing;
• brak hierarchiczności - wspólnota dzieli się odpowiedzialnością za większość decyzji, chociaż mogą pojawiać się liderzy. Zajmują się oni szczegółowo poszczególnymi zagadnieniami, na przykład finansami. Co ważne, mieszkańcy są odpowiedzialni za swoje własne dochody, ale istnieje budżet finansowany ze składek;
• ekologiczność - ekologiczne budownictwo i ograniczenie wydatków na ogrzewanie na skalę większą niż dom jednorodzinny sprawia, że inwestycja w nowoczesne systemy pozyskiwania i gromadzenia energii, np. w pompy ciepła z pionowymi kolektorami czy wspólne systemy odzysku ciepła dla wentylacji mechanicznej, szybciej się zwraca i jest wysoce uzasadniona ekonomicznie.