Otwarta przestrzeń jest formą konsultacji społecznych, polegającą na luźnej dyskusji na zadany temat. Pomysł na stworzenie takiej metody konsultacji zrodził się podczas konferencji, w której uczestniczył Harrison Owen. Zaobserwował on, że uczestnicy wydarzenia najżywiej dyskutowali ze sobą podczas przerw na kawę. Duża grupa i formalna atmosfera nie sprzyjały konwersacji. Ludzie czuli się swobodniej mogąc porozmawiać na temat poruszony na wykładzie w mniejszym gronie.

W tej formie konsultacji może uczestniczyć od kilkunastu do kilku tysięcy osób - w zależności od powierzchni przestrzeni, w której będą się one odbywać oraz liczby zainteresowanych. Ważne jest, aby uczestników rzeczywiście interesował temat główny oraz żeby były to osoby komunikatywne, lubiące dyskusje. Istotą tej metody jest dowolność prowadzenia dyskusji. W przeciwieństwie do innych form konsultacji społecznych, nie ma tu moderatorów, ani ściśle określonego planu. Jedyną określoną rzeczą jest temat przewodni dyskusji. Reszta zależy od uczestników.

Przy przygotowywaniu konsultacji należy wziąć pod uwagę liczbę osób, jaka ma w nich uczestniczyć. Przestrzeń, w której będą się odbywały, musi mieć wystarczająco dużo pomieszczeń, aby każda grupa dyskusyjna miała swoją salę lub stolik. Uczestnicy zbierają się w mniejsze grupki dyskusyjne, pytając się innych uczestników czy chcą porozmawiać na wymyślony przez nich temat dotyczący głównego zagadnienia. W ten sposób powstają grupy robocze. Jeżeli komuś znudzi się dany temat lub ma ochotę porozmawiać o innym zagadnieniu, wstaje i przechodzi do innej grupy. Jest to tak zwana "zasada głosowania nogami". Jedna dyskusja powinna trwać nie dłużej niż 1,5 godziny. Na koniec każda z grup przyrządza raport z rozmowy.

Ściągnij PDF