Planning for Real

Celem konsultacji jest stworzenie przez uczestników modelu z rozwiązaniami problemów występujących na danym obszarze. Budowa samej makiety jest czasochłonna, dlatego nie zawsze przygotowują ją uczestnicy - czasami jest tworzona z wyprzedzeniem, np. przez dzieci z okolicznych szkół. Głównym zadaniem uczestników jest zauważenie i opracowanie rozwiązań niedogodności danej przestrzeni. Mają im w tym pomóc karty, na których zapisane są różne lokalne zagadnienia, np. dostępność transportu publicznego, placówek ochrony zdrowia czy miejskiej infrastruktury. Jest ich około 300, a dodatkowo uczestnicy dostają puste karty, na których mogą zapisać swoje propozycje tematów, które należy poruszyć przy analizowaniu obszaru. Uczestnicy kładą kartę z zagadnieniem na modelu, mówiąc na głos rozwiązanie problemu związanego z tym zagadnieniem. W ten sposób zbierane są pomysły dotyczące ulepszenia obszaru, które następnie w mniejszych grupach zostają ustawione według ich wagi dla lokalnej społeczności. Czasami uczestnicy są dzieleni na mniejsze, sprofilowane grupy na etapie wymyślania rozwiązań, aby uwypuklić potrzeby danych grup społecznych, np. matki z dziećmi, młodzież, seniorzy. Końcowym etapem konsultacji jest przygotowanie planu działań.

Technika Planning for Real została wymyślona w latach 70-tych przez zespół działający na Uniwersytecie w Nottingham. Jej głębszym opracowaniem zajęła się The Neighbourhood Initiatives Foundation. Aby korzystać obecnie z techniki, należy uzyskać zgodę Fundacji. Nie wiąże się to jednak z żadnymi kosztami.

Technika została zastosowana m.in. przy planowaniu osiedla we wschodniej części Londynu, St. Matthew's Estate w Leicester oraz w Polsce w Lewinie Kłodzkim.